kuyu

gri bir gecenin şafağında

önüme bakmadan koşuyordum,

kör bir kuyuya düştüm.

yusuf oradaydı 

ama bir ders çıkarmam için daha çok erkendi.

çocuk gözleriyle tuttu elimden,

öyle sıcak, öyle kendimden....

kendimi bıraktım, yusuf'u da çıkaramadım

çünkü o;

başka zamanların,

başka adamların,

yüksek imanların imamıydı.

gömleğim paramparça

tek bir büyük harfim kaldı sığındığım.

söyle yusuf söyle

nasıl bağışladın kardeşlerini?

ama en çokta bunun için kendini

yoksa... yoksa bu yüzden mi seçti seni güzelliğin sahibi?

kanlı bir gömlek bile olamadım,

yaralarım hala ıslak.

ne zaman düşürmüştüm saatimi kolumdan?

ki on yılımı aldı bulmak.

bulduğum yerde ardıma bakmadan bırakmak?

şimdi yorgunluğu düşük omuzlarından okunan bir adamla aynı yüzü paylaşıyorum.

saflık mı bu yaptığım hala?

inandırmaya çalışmak kendimi insanlığa...

dört yaşındaki güzel bir çocuğun samimi gülüşündeydi ödülüm.
benim için dua eden biri kalmış mıdır acaba?

bakmayın yaptıklarıma,

takılmayın yazdıklarıma.

bir şair kadar cüretkar olamam,

bir büyücü kadar maharetli değilim,

göz bağcılığıdır yaptığım.

kelimeleri cilalar,

parlayınca önünüze sunarım.

dediler ki; her son yeni bir başlangıçtır aslında.

o halde bitiriyorum herşeyi sil baştan, mart ayının keskin bir akşamında

rahman ve rahim olan'ın adıyla...